Observator
/Observant
SUCKING IT ALL IN
VENICE BIENNALE - persoonlijke favorieten & selectie
17 - 20 NOVEMBER 2022
French Pavilion
Zineb Sedira’s film installation investigates the drive to make militant films in the 1960s and ’70s, a testament to the cultural partnerships forged in the past between the two sides of the Mediterranean. Zineb Sedira has transformed the French Pavilion into a film studio, blurring the boundaries between fiction and reality, between personal and collective memory. The artist employs the cinematic processes such as the remake and the mise en abyme and finds inspiration in numerous film genres. In the background, she shines the spotlight on the film Les Mains libres, realised by the Italian director Ennio Lorenzini in 1964; for this project, she found and restored the reels of this first Italian–Algerian coproduc- tion. A French artist with a plural identity, Zineb Sedira has constructed her work on a personal journey spanning France, the United Kingdom, and Algeria. For this new project she has teamed up with a curatorial team made up of Yasmina Reggad and the duo Sam Bardaouil and Till Fellrath.
Alles waar ik van hou komt samen in dit werk; de liefde voor film en decor, het persoonlijke verhaal van de kunstenaar dat parallel loopt aan grote collectieve ontwikkelingen in tijd, de grenzen tussen feit en fictie. Alle lagen van het verhaal kon je ervaren door middel van ruimtelijke belevenis: decor werd realiteit, realiteit werd film, film verdween in de tijd. Niet alleen een visueel heel knap in elkaar gedraaid werk maar de kunstenaar weet ook goed serieuze onderwerpen met een prettig soort luchtigheid en humor over te brengen. Heel inspirerend, ik ben uren in dit paviljoen zoet geweest.
R.
Korean Pavilion
In the infinite cycles of creation and extinction, it gyrates and descends; this theme permeates everything from energy to matter, life, and the universe – the cycles are ubiquitous and ever-present. The exhibition Gyre explores the world as a labyrinth, where there are both motion in stillness and stillness in motion, embracing nonhuman objects and material reality. Based on the artist – Yunchul Kim’s transdisciplinary research into literature, mythology, philosophy, and science, he creates a universe within the Korean Pavilion, where his pataphysical installations continuously metamorphoses and are affected by cosmic events, atmosphere, light, and nature.
https://www.labiennale.org/en/art/2022/belgium
Playing is something natural, something that we discover and learn instinctively in our childhood. It is an essential human need. It is necessary to take time, to spend time, and to “waste” time in playing. Children’s play is to be understood as a creative relationship with the world. Since 1999, Francis Alÿs’s camera has filmed children playing in the public space. It started with the video Children’s Game #1: Caracoles, showing a young boy kicking a bottle up a steep street, only to let it roll back to him and then kicking it up again. Observing, investigating, and documenting human behaviour in urban life is a constant in Alÿs’s work. His films record, in an ethnographical way, both the power of cultural tradition and the autonomous attitudes of children, even in the most conflicted of situations.
Prachtige video observaties van spelende kinderen van over de hele wereld. De video's tonen de oerkracht van het spel aan en dat het mens-eigen is om onszelf met minimale middelen uit te dagen.
Vergeet niet te spelen is hier de pure boodschap. Spelen = de basis voor alle creativiteit.
R.
Een heel indrukwekkend wandtapijt met verhalen en iconografie over Roma Cultuur. Mooi detail vond ik dat een illustratie van de pilaren (dus ook de architectuur van de ruimte) in het kleed waren meegeweven. Het werk omringde je met prachtige scenes uit de Roma cultuur; de reizende bevolkingsgroep die overwegend vaak negatief in beeld wordt gebracht.
R.
I LIKE IT WHAT IS IT?
In het massa aanbod van beeldende kunst op de Biennale van Venetie trok dit kleine werkje mijn aandacht
Ik heb er een foto van gemaakt maar ik ben vergeten ook een foto te maken van de beschrijving/kunstenaar waardoor het beeld nog steeds in een dekentje van mysterie door mijn geheugen zweeft.
R.
THE MILK OF DREAMS- ARSENALE
JESSIE HOMER FRENCH
CANDICE LIN
JAMIAN JULIANO VILLANI
Grappig, ik beeldde me bij dit werk een jonge mannelijke kunstenaar in. Waarom? Geen idee. Beeldvorming? Referenties naar pop cultuur worden vaak met mannen geassocieerd?
Jamian Juliano Villani is een knappe vrouw. Maakt dat het werk beter? Niet per se. Maar wel leuker. Het confronteerd me met mijn eigen aannames.
R.
Dankzij de les van Boris wist ik dat dit A.I gegenereerde afbeeldingen zijn. Dat kan je zien aan de ogen die lijnrecht staan. Het is belangrijk dat je als mens en als docent op de hoogte bent van technologische ontwikkelingen. De grenzen tussen realiteit en fictie worden namelijk steeds vager...
R.
Freaky hyperrealistische kunst in het paviljoen van Denemarken.
R.
THE END
THE END
Sinds dit jaar ben ik sectieleider van de richting Vormgeving op de Theater havo/vwo.
Dat betekend dat ik ruimte krijg om een eigen programma te bedenken. Ik ben persoonlijk heel erg fan van de kunstenaar Anne Imhof en raakte voor het eerst betoverd tijdens haar multimediale performance in het Duitse paviljoen tijdens de Biennale van Venetie in 2017 waar ze ook de Gouden Leeuw mee won. Toen ik hoorde dat ze een eerste solo presentatie in Nederland zou hebben dacht ik al gelijk; daar moet ik mijn 5e jaars Vormgevers naartoe meenemen.
Ze vonden de tentoonstelling 'vet' en anders dan ze verwacht hadden, de een was meer blown away dan de ander. Wat me vooral weer opviel is dat het tempo van pubers die een tentoonstelling bezoeken vrij hoog ligt. Ze razen erdoorheen. Ik kan me herinneren dat ik dat ook had als puber, je mist toch een bepaald soort geduld en levenservaring om echt alle lagen van een kunstwerk in je op te nemen. Er was wel een groepje dat bleef steken bij een van de video werken. Er ontstond een interessante discussie over het lichaam van de model tussen een jongen en een meisje.
" Ik vind het wel een goed werk' - jongen
" Ja dat is alleen maar omdat je tieten ziet" - meisje
"................" - jongen (moet lachen en bloost)
" Nou, ik krijg niet echt meisjes vibes bij haar moet ik zeggen" - jongen.
" Waarom is dat denk je?" - docent (ik)
" Ik denk omdat ze erbij loopt als een jongen" - meisje
" Hoe bedoel je?" - docent
" Nou, we zijn altijd gewend om vooral mannen er zo bij te zien lopen. Spijkerbroek.. geen shirt. Het beeld speelt een beetje met hoe je naar iets kijkt." - meisje
" ... hm.... ja als je het zo zegt, je hebt wel gelijk" - jongen
" Zou jij er zo bij willen lopen als het kon? - docent
" Ja, dat lijkt me heel bevrijdend ...".. - meisje
" Wel een beetje koud " - meisje
Jongen is stil en denkt na.
BRINGING THE YOUTH TO YOUTH
Immersive Tech Week in de Doelen
Voor 70,- euro kan ik mezelf kopen om mijn beeltenis op de schouw te zetten als 3d print of met het digitale bestand kan ik mezelf als avatar ontwikkelen voor in de online game wereld.
Beetje freaky wel..